Z definicji pokrycia dachowego wynika, iż jest to zewnętrzna część dachu, która jest bezpośrednio narażona na działanie niekorzystnych warunków środowiskowych i atmosferycznych. W najprostszej klasyfikacji pokrycia dachowe można podzielić na dwie grupy: naturalne i sztuczne. Do grupy naturalnych pokryć dachowych należą ich cztery rodzaje. Pierwszym z nich są pokrycia z drewna: grot drewniany (deszczułka w kształcie klina wykonana z jodły, sosny, modrzewia, dębu bądź cedru), wióry osikowe (cienkie płaty drewna osikowego) oraz dranica (zbudowana z szerszych desek). Drugim typem naturalnych pokryć dachowych jest znana od niepamiętnych lat strzecha. Podstawowym materiałem budulcowym strzechy jest słoma oraz trzcina. Trzecim typem są pokrycia z kamienia, wśród których wyróżnia się: łupka, będący swego rodzaju dachówką. Ostatnim typem naturalnych pokryć dachowych jest tak zwany zielony dach, składający się z roślinności, rosnącej na podłoży organicznym ułożonym na płycie żelbetonowej oraz warstwie izolacji. Sztucznych pokryć dachowych jest nieco więcej, bo około siedmiu. Najbardziej znana jest dachówka, którą tworzą elementy ceramiczne bądź cementowe w różnych kształtach i kolorach. Dobrze znana jest także stosowana na dachach o małym pochyleniu i na stropodachach – papa. Charakteryzuje się ona taniością i łatwością instalacji jednak przy tym nietrwałością i nieestetycznością. Ponadto wyróżnia się miedzianą lub stalową ocynkowaną blachę dachową, gont bitumiczny, eternit (szkodliwe ze względu na wchodzący w jego skład azbest), nylon dekarski oraz powłoki natryskowe.

Z definicji fundamentu budynku wynika, iż jest to taki element konstrukcji, który przekazuje obciążenia zarówno stałe jak i zmienne na podłoże gruntowe. W większości przypadków jest on wykonywany z betonu, żelbetu, murowany z cegieł lub kamieni, a w przypadku lżejszych budowli z drewna. Odpowiedni dobór fundamentu jest niezwykle ważny, gdyż pod wpływem różnorakich obciążeń związanych z budynkiem dochodzi do odkształceń gruntu a przez to do osiadania budynku. Właśnie z tego względu fundament ma za zadanie zminimalizować osiadanie budynku, zwiększyć jego stateczność, zagwarantować właściwą głębokość posadowienia a także zapewnić ochronę przed zawilgoceniem. Odpowiednie posadowienie natomiast powinno zapewnić minimalne odkształcenia elementów budynku, których granice są przewidziane w projekcie budynku, bezpieczeństwo budowli, jej stateczność oraz zabezpieczenie od jakichkolwiek wód. Oczywiście nie ma złotego środka na każdy typ terenu, dlatego też może się okazać, że żaden rodzaj fundamentu czy sposób posadowienia nie będzie odpowiedni i jedynym rozwiązaniem będzie zmiana lokalizacji budynku. Warto także znać podział fundamentów pod względem sposobu posadowienia. Wyróżnia się fundamenty bezpośrednie, które przekazują obciążenia bezpośrednio na grunt (ławy fundamentowe, stopy fundamentowe, płyty fundamentowe, ruszty fundamentowe, skrzynie fundamentowe, bloki fundamentowe) oraz fundamenty pośrednie, które przekazują obciążenie pośrednio (pale fundamentowe, studnie fundamentowe, kesony, ściany szczelinowe, barety, kolumny, słupy).

Każdy wie, że we wszystkich dziedzinach naszego życia szukamy rozwiązań najlepszych, najłatwiejszych i możliwie jak najtańszych. W budownictwie w kwestii schodów jest jeden zwycięzca: schody żelbetonowe. Wśród ich zalet można wymienić: wysoką odporność ogniową, dowolność kształtowania form architektonicznych w przypadku schodów monolitycznych, różnica w cenach żelbetu a konstrukcji stalowych czy kamiennych (żelbet jest zdecydowanie tańszy), prefabrykowane schody mogą być stosowane do monolitycznej konstrukcji ścian nośnych o wysokim stopniu uprzemysłowienia, niezwykła trwałość konstrukcji żelbetonowej, łatwość utrzymania czystości w przypadku gładkiej powierzchni żelbetu (możliwość mycia wodą). Właśnie te cechy schodów żelbetonowych sprawiają, że są najczęściej stosowanym rozwiązaniem w dzisiejszych czasach. Oczywiście jeden typ schodów nie wystarczy, aby zaspokoić potrzeby architektów oraz mieszkańców. Istnieje więc kilka rodzajów schodów, wśród których można wyróżnić: schody z biegami wspornikowymi wykonanymi z betony monolitycznego i prefabrykowanych wsporników, schody z biegami opartymi na ścianach lub belkach policzkowych (tak zwane schody policzkowe) oraz schody z biegami płytowymi (tak zwane schody płytowe). Warto zauważyć, że ze względu na trudności techniczne w utwierdzaniu w murowanej klatce schodowej płyty wspornikowej monolitycznej oraz pojedynczych stopni, nie stosuje się schodów wspornikowych.

Omawiając ściany pod względem budownictwa należy zacząć od definicji muru. Murem nazywa się ścianę układaną z drobnych elementów. Aby stworzyć konstrukcję, która będzie miała za zadanie przenosić przede wszystkim obciążenia pionowe (pracującą na ściskanie) należy odpowiednio połączyć za pomocą zaprawy kamienie naturalne bądź sztuczne. Ręcznie układane elementy, jak to się dzieje od setek lat, tworzą tak zwane mury tradycyjne. Natomiast ścianą tradycyjną nazywa się ścianę (mur), który tworzą cegły pełne, pustaki, beton wylewany, gruzobeton i wiele innych. Po dziś dzień ściany tradycyjne są wykorzystywane, jako element usztywniający (budownictwo uprzemysłowione), ściany nośne i ściany działowe (budownictwo ogólne i mieszkaniowe). Warto także zwrócić uwagę na fakt, czym tak naprawdę jest cegła. Cegłą bowiem nazywa się po prostu kamienie prostopadłościenne. Układ kamieni prostopadłościennych powinny być odpowiednio układane w zależności od kierunku działających na nie sił (na płask, na rąb, na stojąco, powierzchniami wspornymi podłużnymi bądź poprzecznymi). Ponadto należy pamiętać, że cegły powinny być układane w taki sposób, aby największe powierzchnie leżały na powierzchniach wypornych. Warto także wiedzieć, że układy cegieł w murach (wiązania) podlegają zasadom prawidłowego rozmieszczenia w systemie trzech rodzajów powierzchni podziałowych. Wśród wiązań wyróżnia się: pospolite (blokowe, kowadełkowe), krzyżykowe (weneckie), polskie (gotyckie) oraz wielorzędowe.

Najprościej rzecz ujmując wykopy budowlane są wykonywane praktycznie w każdym wypadku wznoszenia jakiegokolwiek budynku. W budownictwie występują dwa rodzaje wykopów budowlanych: wykopy szerokoprzestrzenne oraz wykopy wąskoprzestrzenne. Te pierwsze są wykonywane wtedy, gdy wznoszony budynek ma posiadać kondygnacje zlokalizowane poniżej poziomu gruntu (np. piwnice, kondygnacje podziemne, parkingi). W tym celu odspaja się i usuwa grunt z całej powierzchni rzutu budynku (aż do poziomu posadzki). Krawędź dolną tego typu wykopów wykonuje się na zewnątrz lica skrajnej ściany projektowej kondygnacji podziemnej w określonej odległości. Ponadto w ich dnie wykonuje się wykopy wąskoprzestrzenne przeznaczone na ławy bądź stopy fundamentowe. Wykopy wąskoprzestrzenne są wykonywane w przeciwnym wypadku – gdy budowany budynek nie będzie posiadał kondygnacji poniżej poziomu terenu. Polegają one na tym, że odspaja się i usuwa warstwę ziemi o określonej grubości z całej powierzchni rzutu budynku. Standardowo wykopy te wykonywane są w miejscach gdzie będą ściany, słupy a także inne elementy. W tym wypadku wykopy wykonuje się ze ścianami pionowymi lub pochyłymi. Zależne jest to nie tylko od rodzaju gruntu, ale także od występowania wód podziemnych, głębokości samego wykopy a także samego miejsca gdzie wykop jest wykonywany.

Najprościej rzecz ujmując stropem nazywa się poziomy element konstrukcyjny budynku, który oddziela poszczególne jego kondygnacji. W jego skład wchodzą trzy podstawowe części: konstrukcja nośna, podłoga oraz sufit. Na konstrukcji nośnej stropu leży podłoga natomiast sufit może być wykonany bezpośrednio na niej bądź być podwieszony w sposób sztywny, sprężysty lub swobodny. Strop ma kilka głównych, ale zasadniczych zadań do spełnienia, z których wyróżnia się: dźwiganie ciężaru własnego, obciążeń zmiennych a także obciążeń ścian działowych, usztywnianie budynku w poziomie oraz zwiększanie jego sztywności przestrzennej a ponadto niwelowanie przenikania dźwięków i ciepła pomiędzy poszczególnymi kondygnacjami. Zadania te mogą być prawidłowo wypełniane, gdy stropy są odpowiednio wytrzymałe, sztywne, ognioodporne, trwałe a także mają właściwą izolacyjność akustyczną i cieplną. Klasyfikacja stropów przewiduje podział ze względu na rodzaj materiału użytego do konstrukcji nośnej – drewniane, żelbetonowe, staloceramiczne, stalowe, ze względu na rodzaj konstrukcji – płytowe, płytowo – żebrowe, gęsto żebrowe, belkowe, grzybkowe, w zależności od przeznaczenia – międzypiętrowe, nad piwnicami, strychowe, stropodachy. Wybór konstrukcji i wariantu stropu zależy w głównej mierze od rodzaju budynku, rozpiętości stropu, wielkości obciążeń mechanicznych. Ważne jest, aby dobór odpowiedniego stropu gwarantował najwyższą ekonomiczność i bezpieczeństwo.

Wszelkie czynności w dzisiejszych czasach podlegają już praktycznie całkowitemu umaszynowieniu. W kwestii wykonywania wykopów szerokoprzestrzennych jak i wąskoprzestrzennych wszelkie procesy mogą być wykonywane zarówno ręcznie jak i za pomocą maszyn. Aby dokonać poprawnego wyboru sposobu wykonywania wykopu należy ocenić wymiary wykopu a także rozmiar robót. Początkowy etap wykonywania wykopów budowlanych obejmuje odspojenie i transport gruntów. Obu tych czynności można dokonać ręcznie, obu mechanicznie bądź kombinowanie – odspojenie ręczne a transport mechaniczny. Wybierając sposób mechaniczny mamy do wyboru bardzo dużą liczbę różnego rodzaju maszyn budowlanych, które służą właśnie do odspajania, odspajania i transportu a także do samego transportu gruntu. W kwestii prac ręcznych można stosować (w zależności od rodzaju gruntu) kilka rodzajów narzędzi: szufle, łopaty, oskardy, drągi, młoty pneumatyczne a także materiały wybuchowe. Człowiek oczywiście nie jest w stanie wykonać głębokich wykopów bez pomocy maszyn, dlatego też wysokość ręcznego, pionowego przerzutu gruntu nie powinna przekraczać 1,5 metra. W kwestii transportu jest nieco łatwiej: ręczny transport gruntu odspojonego może przebiegać z wykorzystaniem taczek (kilkadziesiąt metrów) bądź koleb wąskotorowych (kilkaset metrów).

W dzisiejszych czasach jest tak, że sprawą wyznaczania położenia obiektów budowlanych zajmuje się tylko i wyłącznie służba geodezyjna. W tej kwestii inżynier budowlany pozostaje jedynie odbiorcą tej usługi. Z tego tez względu od inżyniera budowlanego wymaga się, aby posiadał umiejętność oceny poprawności wyznaczenia a w dodatku powinien umieć utrwalić wyznaczone położenie budynku na całkowity czas budowy. Ponadto ważne jest, aby ów fachowiec potrafił wykorzystać wszelakie elementy wyznaczenia i utrwalenia w przeprowadzanych procesach technologicznych, które wiążą się bezpośrednio i pośrednio ze wznoszeniem budynku. Oczywistym jest także fakt, iż wyznaczanie położenia budynku powinno bezwzględnie odbywać się po oczyszczeniu i ogrodzeniu terenu, na którym budynek zostanie zbudowany. Samo wyznaczanie położenia powstającego budynku składa się z kilki etapów. Po pierwsze, określa się jego położenie w planie (w odniesieniu do istniejących punktów państwowej sieci niwelacyjnej i innych punktów wysokościowych) – wytyczanie. Następnie dokonuje się nawiązania wysokościowego oraz utrwalenia. Warto także wiedzieć, że za podstawę wyznaczenia położenia budynku uważa się dokumentację techniczną projektu, która została zatwierdzona przez państwowy nadzór budowlany (w szczególności plan sytuacyjny).